FRANZ WEST - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ/PRESS RELEASE

(Scroll down for English)
Έκθεση

FRANZ WEST: Ο Βιεννέζος Φίλος

Franz West και Herbert Brandl, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Peter Kogler, Mariella Simoni, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko,

Heimo Zobernig

Επιμέλεια Έκθεσης : Ντένης Ζαχαρόπουλος

Διάρκεια : 8 Φεβρουαρίου – 5 Μαΐου 2013

Εγκαίνια : Παρασκευή, 8 Φεβρουαρίου 2013, 20:00

Το Μουσείο Άλεξ Μυλωνά – Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει την έκθεση Franz West: Ο Βιεννέζος Φίλος - Franz West και Herbert Brandl, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Peter Kogler, Mariella Simoni, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko, Heimo Zobernig την οποία επιμελήθηκε ο Ντένης Ζαχαρόπουλος. Η έκθεση είναι μια παραγωγή του Μουσείου Άλεξ Μυλωνά - ΜΜΣΤ σε συνεργασία με το Institute for Contemporary Art and Thought ITYS, θα εγκαινιαστεί την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου, στις 20:00 και θα διαρκέσει έως και τις 5 Μαΐου 2013.

Για πάνω από τριάντα χρόνια η παρουσία του Franz West (1947-2012), ενός από τους ιδιαίτερα σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής μας στη Βιέννη, επιτρέπει σε πολλούς νεότερους καλλιτέχνες, αλλά και σε σημαντικούς κριτικούς και επιμελητές από άλλες χώρες, να συναντηθούν και να αναπτύξουν κοινή πορεία μέσα από τα έργα τους, τις εκθέσεις, τους θεσμούς, τις διαδρομές, τα γεγονότα.

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος, σε συνεργασία με το ίδρυμα ITYS, αποτίει ένα φόρο τιμής στο σημαντικό αυτό δημιουργό: μαζί του συνεργάζεται από τα πρώτα χρόνια του 1980, παρουσιάζοντας μια σειρά από έργα καλλιτεχνών φίλων και συνοδοιπόρων του, που καλύπτουν όλη αυτή την περίοδο και όπου οι φιλίες και τα έργα εμψυχώνουν τις γλώσσες και τα ιδιώματα της εποχής. Στην έκθεση παρουσιάζονται επίσης αρκετά από τα περίφημα βίντεο που προέκυψαν από τη συνεργασία του Franz West με τον Bernard Riff.

Όπως αναφέρει ο επιμελητής της έκθεσης Ντένης Ζαχαρόπουλος για το έργο του West:

Για πάρα πολλά χρόνια το ανθρώπινο σώμα θεωρείτο ως το περίβλημα της  ψυχής. Έπρεπε να περιμένουμε πολλούς αιώνες για ν' ανοιχτεί το περίβλημα αυτό, να μπορέσει να εξεταστεί το περιεχόμενο του, να μελετηθεί, ν' απομνημονευτεί. Έκτοτε το σώμα υπέστη πολλές μεταμορφώσεις. Εννοήθηκε άλλοτε σαν εργαλειοθήκη, άλλοτε σαν συλλογή οργάνων, άλλοτε σαν σύνολο λειτουργιών. Το περίβλημα αυτό ανοίχτηκε κι έδωσε τη θέση του σε ένα κουτί, σε μια μηχανή, σ' ένα κατάστιχο, σ' ένα δίκτυο.

Η Γλυπτική από τον καιρό του Ροντέν ή του Μεντάρντο Ρόσο, του Μπρανκούζι ή του Ντυσάν, θρυμματίζοντας την αρχαία αγαλματοποιία μας έκανε κοινωνούς μιας νέας προτίμησης που ενσωμάτωνε το περιεχόμενο μέσα στο κουτί του, το κατάστιχο μέσα στο απόθεμα, το σύνολο μέσα στο απόσπασμα, τη λειτουργία μέσα στο όργανο, το δίκτυο μέσα στο σταθμό. Ο λόγος του γλύπτη, είτε ιστορικός είτε μορφολογικός, πέρασε από το βάθρο στη γεωμετρία, από την ενότητα στον αριθμό, μετατρέποντας μ' αυτό τον τρόπο το άνοιγμα του περιβλήματος και την κλεμμένη επιστολή που ήταν το περιεχόμενό του, σε μια εξαιρετική υπηρεσία Ταχυδρομείου με δικά της γραμματόσημα, γραμματοκιβώτια, κέντρα ταξινόμησης και διανομής, ταχυδρόμους και άμαξες, δελτάρια και διευθύνσεις.

Από αυτόν τον αχανή αυτόν χώρο κυκλοφορίας μέσα στον Κόσμο με τη σειρά τους, ο Φοντάνα συνέλαβε την έννοια, ο Μπάρνετ Νιούμαν την πράξη, ο Τζιακομέττι το θραύσμα, ο Υβ Κλάιν την ακτινοβολία, ο Μαντζόνι το θράσος, ο Μπόυς το βάθος, ο Μπρούταρς την αδράνεια, ο Πιστολέττο τη διάσταση, ο Σολ Λεβίττ την σταθερότητα, ο Μπρους Νάουμαν την εναλλακτικότητα, ο Μάριο Μερτς το άπειρο, ...πριν φτάσουμε σήμερα στο σημείο εκείνο όπου το γράμμα έφτασε ανοιχτό έως εμάς και μας παραδίδει συνολικά στη Σημασία. Εκκρεμείς στο χώρο του κόσμου ως κεραυνοβολημένοι προτείνουμε το στήθος μας στο γαλανό, προπετείς μπρος στο βάθος, εναλλακτικοί μπρος στην αδράνεια, σταθεροί μπρος στη διάσταση που μας προβάλλει στο άπειρο.

Από αυτή τη μέρα κι ύστερα ένα έργο τέχνης δένετε μαζί μας όπως το βιολί με τον ώμο του βιολιστή, όπως η πατερίτσα κάτω από τη μασχάλη του κουτσού, όπως η βαλίτσα με το χέρι του ταξιδιώτη, όπως το παιδί με το στήθος της μάνας του, η ξαπλώστρα με τα οπίσθια της Μαντάμ ντε Ρεκαμιέ, οι φτερούγες με την αγγελική υπόσταση, το φως με τον καλοκαιρινό ουρανό, ο πόθος με το δέντρο της Γνώσης, το χαρτόσημο με τις συμβολαιογραφικές πράξεις, το ακουστικό με το αυτί της τηλεφωνήτριας,  η φωνή με την κοιλιά του τραγουδιστή, το γυμνό σώμα με την ερωτική ανατριχίλα, το σύμπαν με το δρόμο των άστρων, ο ύπνος με την ώρα της ξεκούρασης, ο ορίζοντας με το βήμα του πλάνητα, η μέθη με την ουσία του κρασιού.

Δένετε μαζί μας και μας εμπεριέχει --ο έμψυχος χώρος-- αποσπασματικούς και πλάγιους, μας σκεπάζει και μας περικλείει, περαστικούς και χερσαίους με χίλιες πλευρές που τεντώνονται και παραδίνονται στην ψυχή ξεβάφοντας, σαν το μητρικό σεντόνι κατά μήκος μιας στήλης καμωμένης από σπόνδυλους και μυελό, το λουλουδάτο χαλί της.

Στις αίθουσες ή τα πάρκα, τις εκθέσεις ή τα περάσματα στη πόλη, μέσα από το πλαίσιο θεσμών ή της καθημερινής ανεκδοτολογίας του κόσμου, ο Φράντς Βεστ συγκεντρώνει τα κομμάτια της ψυχής --τρομερά και γλυκά, μεγαλοπρεπή κι εύθραυστα, αποκρουστικά και τρυφερά-- και μας συμπλέκει μέσα στο έργο του ως μια τεράστια κουρελού: passstücke, ντιβάνια, καθίσματα, κινήσεις, βαψίματα, στάσεις, χαλιά, βίντεο, φωνές, χειρονομίες, προοπτικές, πρόσωπα, χρώματα και συναισθήματα, πράγματα και πάθη όπως η εικόνα που σχηματίζεται μέσα από τους κόμπους στο χαλί του Κόσμου που μας σημασιοδοτεί.

Από την ημέρα εκείνη και μέχρι ετούτη τη στιγμή, είναι πλέον η ψυχή το περίβλημα του σώματος.

Επίσης σημειώνει για τις σχέσεις του Franz West με τους φίλους και συνοδοιπόρους καλλιτέχνες που παρουσιάζονται στην έκθεση:

Οι Franz West, Herbert Brandl, Peter Kogler, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko και Heimo Zobernig αυστριακοί καλλιτέχνες συναντήθηκαν ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ‘80 και συνεργάστηκαν στενά, μοιράστηκαν την καλλιτεχνική ζωή αλλάζοντας την πραγματικότητα της αυστριακής παρουσίας στο διεθνή χώρο, όχι γιατί έφτιαξαν κάποια νέα τάση, αλλά γιατί συνεργάστηκαν ώστε να διαμορφώσουν μια πολύ ανοιχτή και ενδιαφέρουσα πλατφόρμα όπου ο συνεχής διάλογος από την καθημερινή ζωή στην καλλιτεχνική έρευνα να επηρεάσει την έννοια μιας ευρύτερης παιδείας. Σε αντίθεση με την λόγια παιδεία του καθωσπρεπισμού πέτυχαν να θεμελιώσουν μια ουσιαστική παιδεία μέσα από την αντισυμβατική στάση και ειρωνεία με την οποία λειτούργησαν μπρος σε κάθε είδους ακαδημαϊσμό ή σοβαροφάνεια. Με τη στάση τους αυτή τράβηξαν δίπλα τους μεγάλο αριθμό σημαντικών καλλιτεχνών από όλα τα μέρη του κόσμου όπως τους, Mike Kelley, Martin Kippenberger ή τη Mariella Simoni επιτυγχάνοντας να μετατρέψουν την καλλιτεχνική ζωή, την αγορά της τέχνης, και την παιδαγωγική των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη Βιέννη και γενικότερα στην Αυστρία και να μετατρέψουν μια τοπικιστική και κλειστή κοινωνία σε μια διεθνή, ανοιχτή και απρόβλεπτη ζωντανή πνευματική και καλλιτεχνική πραγματικότητα. Με επικεφαλής τον Franz West, αντιμετώπισαν δυναμικά και ευφάνταστα κάθε εγγενή τάση προς την συμβατικότητα και την αρτηριοσκλήρυνση που προκαλεί η αναγνώριση και η εξουσία. Ο Franz West μέχρι τέλους ενέπνευσε συστηματικά το περιβάλλον του να παραμείνει νέο και να συνεχίσει να εκπλήσσεται από το τι μπορεί να συμβαίνει γύρω μας κάθε στιγμή, να αντιμετωπίζει πάντα με πνεύμα αφελές, γεμάτο ερωτηματικά και χιούμορ το κάθε τι, ξεκινώντας πρώτα από όλα γενναιόδωρα, με την αυτοκριτική στάση του καλλιτέχνη του ίδιου που αποδύεται δημόσια το ναρκισσισμό του. Έτσι καλλιτέχνες σαν τον Mike Kelley ή τον Martin Kippenberger μεταξύ πολλών άλλων, ήταν δίπλα του και μοιράστηκαν την απομυθοποίηση του μυσταγωγικού ρόλου του καλλιτέχνη και την κοινωνική διάσταση του έργου σαν κριτικό εργαλείο ή και σαν εργαλείο που προκαλεί κρίσεις οι οποίες αφυπνίζουν τόσο το κοινό όσο και τον καλλιτέχνη τον ίδιο. Από τον John Baldessari, τον Joseph Kosuth, τον Lawrence Weiner, τον Jimmy Durham στον Mario Merz, τον Pierpaolo Calzolari, τον Michelangelo Pistoletto, τον Γιάννη Κουνέλλη και τη Marina Abramovic, μέχρι ένα μεγάλο μέρος συνομήλικών του όπως η Mariella Simoni, o Jean Marc Bustamante, o Juan Munoz,  o Thomas Schütte, o Günther Förg, ο Reinhard Mucha, ο Albert Oelen, ο Richard Deacon, ο Ernst Caramelle,  ο κύκλος των καλλιτεχνών γύρω του ήταν συνεχώς ανοιχτός και πλούσιος σε αντιπαραθέσεις και διάλογο που χτύπησε καίρια κάθε είδους φορμαλισμό και κομφορμισμό. Ο Βιεννέζος Φίλος παραμένει μια τόσο σημαντική μορφή ανάμεσά μας μέσα από το έργο και την πνευματική υποθήκη που ολοκληρώνει και κληροδοτεί στις νεώτερες γενιές.

Το 2012 ο Φραντς Βεστ αφήνει την καρέκλα του άδεια. Η καρέκλα αυτή, που έχει βρει τη λειτουργικότητά της ως τέτοια, αλλά και την ιδιαιτερότητά της ως γλυπτό, όχι μόνο είναι σύμβολο του έργου του, αλλά σφραγίζει και τη θέση του στην Ακαδημία των Τεχνών της Βιέννης και στα σπίτια των φίλων του, στις dokumenta 9 και 10 και σε πολλά μουσεία και θεσμούς στον κόσμο.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Franz West γεννήθηκε στην Βιέννη το 1947, όπου και πέθανε το 2012. Σπούδασε στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Έργα του συμπεριλαμβάνονται σε πολλές δημόσιες συλλογές. Έχει εκθέσει έργα του σε όλο τον κόσμο και σε σημαντικούς χώρους όπως το MoMA της Νέας Υόρκης, η Whitechapel Gallery στο Λονδίνο, η Documenta IX στο Κάσελ, η Kunsthalle Wien, οι Gagosian Galleries , το Museo Tamayo στο Μεξικό. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες ατομικές εκθέσεις του συμπεριλαμβάνονται οι: “We’ll Not Carry Coals”, Kunsthaus Bregenz, Αυστρία (2003)∙ “Recent Sculptures”, Lincoln Center, Νέα Υόρκη (2004)∙ Vancouver Art Gallery (2005)∙ MAK, Βιέννη (2008)∙ και “To Build A House You Start with the Roof: Work, 1972-2008”, Baltimore Museum of Art (η οποία παρουσιάστηκε στο διάστημα 2008-2009 στο Los Angeles County Museum of Art και στο Foundation Beyeler, Βασιλεία). Η μεγάλη αναδρομική έκθεση “Franz West: Autotheater” εγκαινιάστηκε στο Museum Ludwig της Κολωνίας το 2010 και το 2011 περιοδεύει στο MADRE της Νάπολης και στο Universalmuseum, στο Γκρατς.

Ο Herbert Brandl, (1959, Γκρατς, Αυστρία) είναι Αυστριακός ζωγράφος. Σπούδασε από το 1978 στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης (με τους Herbert Tasquil και Peter Weibel) και από το 2004 είναι καθηγητής στην Art Academy στο Dusseldorf. Από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, συμμετέχει σε μεγάλες διεθνείς εκθέσεις, μεταξύ των οποίων στη Μπιενάλε του Παρισιού (1985), στο Musée d'Art de la Ville de Paris (1990), στη documenta IX (1992) και στη Painting on the Move, Kunsthalle Basel, Museum of Contemporary Art (2002). Το 2007 εκπροσώπησε την Αυστρία στη Biennale της Βενετίας. Ο Herbert Brandl ζει και εργάζεται στη Βιέννη και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αυστριακούς εκπροσώπους της σύγχρονης ζωγραφικής.

Ο Michael "Mike" Kelley (1954, Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν, ΗΠΑ) σπούδασε στο California Institute of the Arts και το University of Michigan. Στο έργο του συναντούμε τυχαία αντικείμενα που βρίσκει, υφασμάτινα πανό, σχέδια, assemblage, κολλάζ, performance και βίντεο. Έχει εργαστεί συχνά ομαδικά με άλλους καλλιτέχνες όπως οι Paul McCarthy, Tony Oursler και John Miller. Σε άρθρο του στην εφημερίδα The New York Times, το 2012, ο Holland Cotter τον περιγράφει σαν «ένα από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα και σχολιαστή της λαϊκής κουλτούρας και των νεανικών εξεγέρσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις σημαντικότερες εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι: "Catholic Tastes, Documenta IX, Kassel (1992), " Whitney Museum of American Art, New York and Los Angeles County Museum of Art (1993); "Mike Kelley," Museu d'art Contemporani, Barcelona (1997); "Framed and Framed, Test Room, Sublevel," MAGASIN, Grenoble (1999); "The Uncanny," Tate Liverpool and Museum Moderne Kunst Stiftung Ludwig, Vienna (2004); "Profondeurs Vertes," Musée du Louvre (2006); and "Educational Complex Onwards: 1995-2008," WIELS Centre d'Art Contemporain (2008). Πέθανε στο Λος Άντζελες το 2012.

Ο Martin Kippenberger (1953, Ντόρτμουντ, Γερμανία - 1997, Βιέννη, Αυστρία), Γερμανός καλλιτέχνης, ήταν γνωστός για την εξαιρετικά πληθωρική παραγωγή του σε ένα ευρύ φάσμα τεχνοτροπιών και μέσων, όπως επίσης για την προκλητική, αστεία και του φανατικού πότη δημόσια περσόνα του. Ο Kippenberger "θεωρείται ευρέως σαν ένας από τους πιο ταλαντούχους Γερμανούς καλλιτέχνες της γενιάς του», σύμφωνα με την Roberta Smith, κριτικό των New York Times. Αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς των Γερμανών enfants terribles μαζί με τους Albert Oehlen, Markus Oehlen, Werner Büttner, Georg Herold, Dieter Gols, και Günther Förg. Έχει εκθέσει έργα του στη documenta ΙΧ & X, Kassel (1992, 1997), Kunsthalle Bassel (1998), Reinaissance Society, Chicago (2000), Zwirner & Wirth, New York (2002), Centre Georges Pompidou, Paris (2002) κ.α..

Ο Peter Kogler (1959, Ίνσμπρουκ, Αυστρία) ζει και εργάζεται στη Βιέννη.

Σπούδασε στην Vienna Academy of Fine Arts. Έχει εκθέσει έργα του από το 1979, μεταξύ άλλων στην 46η Biennale της Βενετίας (1995), στην documenta ΙΧ & X στο Kassel (1992, 1997), στην Expo στο Αννόβερο (2000), στη Villa Arson στη Νίκαια (2002), στην Kunstverein στο Αννόβερο (2004) και στην Galerie Crone του Βερολίνου (2004). Από το 1997 είναι καθηγητής της Vienna Academy of Fine Arts, υπεύθυνος για τις computer και video art  και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μονάχου.
He studied at the Vienna Academy of Fine Arts. He has exhibited his works since 1979, recently (among others) at the 46th Biennale in Venice (1995), at the Documenta ΙΧ (1992)  and X (1997), Kassel at the Expo in Hannover (2000), in the Villa Arson in Nice (2002), in the Kunstverein Hannover (2004) and in the Galerie Crone in Berlin (2004). Since 1997 he is professor at the Vienna Academy of Fine Arts, where he leads the master class for computer and video art and in Munich at the High School of Fine arts.

  

Η Mariella Simoni (1948, Ντεσεντζάνο, Ιταλία), σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Πάρμας. Κερδίζοντας την υποτροφία του κριτικού τέχνης Giulio Carlo Argan, ταξιδεύει στο Λονδίνο, όπου επηρεάζεται σημαντικά από το έργο του Mark Rothko. Μετακομίζει στο Μιλάνο, όπου σπουδάζει ψυχανάλυση, ψυχολογία και φιλοσοφία, μελετώντας τις φροϋδικές αλλά και τις λακανικές αρχές. Το 1975, η Simoni συναντιέται με τους Mario και Marisa Merz, Luciano Fabro, Pierpaolo Calzolari, Γιάννη Κουνέλλη και άλλους καλλιτέχνες και έχει την πρώτη της έκθεση. Το 1977, η Simoni επιστρέφει στο Παρίσι, και παρακολουθεί μαθήματα από τον Λακάν. Στην Αθήνα, εκθέτει επανειλημμένα στη Γκαλερί Bernier από το 1979. Στη συνέχεια του ίδιου έτους εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη. Οι πρώτες της ατομικές εκθέσεις παρουσιάζονται σε Μιλάνο, Μπρέσια, Βιέννη και Αθήνα. Στη Βιέννη εκθέτει με τον Peter Pakesch και συναντά καλλιτέχνες όπως οι Otto Zitko, Franz West, και Herbert Brandl με τους οποίου συνδέεται με στενή φιλία και συνεργασία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και με την προτροπή του Jan Hoet μετακομίζει από το Παρίσι όπου ζει, στη Γάνδη. Με ένα διάλειμμα στο San Casciano dei Bagni και τη Νέα Υόρκη, η Simoni επιστρέφει στη Βόρεια Ιταλία, όπου ζει και εργάζεται στην περιοχή της λίμνης Garda.

Ο Octavian Trauttmansdorff (1965, Βιέννη, Αυστρία) ζει στη Βιέννη και ασχολείται με τη φωτογραφία, το βίντεο, τη performance και τις  εγκαταστάσεις. Σπούδασε στη School of Applied Arts in Vienna  με τους Ernst Caramelle και Ferdinand Schmatz. Έχει εκθέσει τη δουλειά του από το 1993 στην Μπιενάλε της Βενετίας, στη Documenta IX του Κάσελ, στο Ambrosi Museum της Βιέννης, στο Centre d'Art Contemporain του Φράιμπουργκ, στη Μπιενάλε του Βερολίνου, στην Kunsthalle Bremen κ.α. Διερευνά τις συνθήκες παραγωγής και ανάγνωσης της τέχνης, καθώς και τους μηχανισμούς της κοινωνικής συμπεριφοράς με την ανατρεπτική ένταξη της θεσμικής κριτικής, έργα-εγκαταστάσεις με ευρεία χρήση των μήντια τη δεκαετία του ’90 και σύγχρονες κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις στα έργα του. Η συνεργασία του με το Franz West είναι πολύ στενή.

Ο Otto Zitko (1959, Linz, Αυστρία) ζει στη Βιέννη και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους καλλιτέχνες της Αυστρίας και με μεγάλη επιρροή. Μεταξύ 1977 και 1982 σπούδασε στην Vienna Academy of Applied Arts με τους Herbert Tasquil και Peter Weibel. Ξεκινά με τη ζωγραφική του τελάρου για να αναπτυχθεί από τα χρόνια του ‘80 στην προβολή στο χώρο και το ελεύθερο σχέδιο που ακολουθεί ζωγραφικά την κίνηση του χεριού. ιδιαίτερη έμφαση παίρνει η ρευστή συνεχής γραμμή που αναπροσδιορίζει την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχο και δημιουργεί δυναμικούς χώρους μιας ανεξάντλητης παρουσίας. Έχει εκθέσει, μεταξύ άλλων, στην Documenta IX στο Κάσελ (1992), στα "Me, Myself and I" με την Louise Bourgeois στο Βερολίνο (2010), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Kiasma στο Ελσίνκι (2005), στο Austrian Cultural Forum στην Πράγα (2004), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Βερολίνο (2009) κ.α.. Το 1996 κερδίζει το βραβείο Otto Mauer Monsignor και το 2004 το βραβείο της πόλης της Βιέννης για τις εικαστικές τέχνες.

Ο Heimo Zobernig (1958, Mauthen) ζει στη Βιέννη. Σπούδασε στην Academy of Fine Arts (1977-1980) και στο College of Applied Arts (1980-1983) στη Βιέννη. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο College of fine Arts του Αμβούργου (1994-1995) και Καθηγητής Γλυπτικής στο College of Fine Arts Städelschule της Φρανκφούρτης (1999-2000). Από το 2000 είναι Καθηγητής Γλυπτικής στην Academy of Fine Arts της Βιέννης. Έχει εκθέσει διεθνώς στις μεγαλύτερες εκθέσεις και μουσεία μεταξύ των οποίων η documenta IX (1992) και X (1997), Κάσελ. Η καλλιτεχνική πορεία του Heimo Zobernig συνίσταται σε μια ακούραστη ερμηνευτική των διαστημάτων ανάμεσα στα πράγματα ανάμεσα στα γράμματα του αλφαβήτου, ανάμεσα στα χρώματα, ανάμεσα σε ξεχωριστά αντικείμενα και χώρους. Η τέχνη του δείχνει πρώτα από όλα τον τρόπο λειτουργίας της, το πως γίνεται και το πως παράγει σημασία. Λίγο τον αφορούν τα υλικά και κυρίως αναπαράγει μορφές και χρησιμοποιεί πειστικά τις απλούστερες υποστάσεις για να πετύχει ουσιαστικότερο αποτέλεσμα.

Exhibition

FRANZ WEST: The Viennese Friend

Franz West and Herbert Brandl, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Peter Kogler, Mariella Simoni, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko,

Heimo Zobernig

Curated by: Denys Zacharopoulos

Duration: 8 Frebruary – 5 May 2013

Opening night: Friday, 8 February 2013, 20:00

Museum Alex Mylona – Macedonian Museum of Contemporary Art presents the exhibition Franz West: The Viennese Friend - Franz West and Herbert Brandl, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Peter Kogler, Mariella Simoni, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko, Heimo Zobernig, curated by Denys Zacharopoulos. The exhibition will run from the 8^th of February until the 5^th of May 2013, with an opening reception on Friday, February 8, at 20:00. The exhibition is a production of the Museum Alex Mylona-Macedonian Museum of Contemporary Art in collaboration with the Institute for Contemporary Art and Thought ITYS.

For more than 30 years, the existence of Franz West (1947-2012), one of the most important artists of our times, enabled many younger artists, as well as established artists, critics, and curators in Vienna as well as from other countries, to join each other and pursue a common direction through works of art, exhibitions, organizations, trajectories, events.

Denys Zacharopoulos, jointly with ITYS Foundation, pays tribute to this important artist: having worked with him since the early 1980s, he showcases a series of works by the artist's friends and companions, spanning this period and reflecting the invisible cities in which friendships and works of art animate the languages and idioms of the time. In the exhibition are also shown many of the famous Franz West and Bernard Riff collaboration videos.

According to Denys Zacharopoulos, the curator of the exhibition:

        For a long time the body was considered the soul’s envelope. We had to wait many centuries before this envelope was opened, its contents examined, studied, and memorized. Since that time, the body has undergone numerous transformations. It has been imagined as a toolbox, a collection of instruments or organs, an ensemble of functions. The open envelope has given way to a box, a machine, an inventory, a network.

        Sculpture since Rodin and Medardo Rosso, since Brancusi and Duchamp, by shattering the ancient art of statuary, has shown us a new vocation that incorporates the contents into the box, the inventory into the stock, the whole into the fragment, the network into the station. The sculptor’s reason, historical or formal, has gone from the pedestal to geometry, from the unit to the number, turning the opening of this envelope and its stolen letter into a special service of the Post Office with its required stamps, mailboxes, sorting stations, postmen, mail trucks, deliveries, and addresses.

        Of this vast space of circulation in the world, Fontana has grasped the concept, Newman the action, Giacometti the explosion, Yves Klein the aura, Piero Manzoni the impetuosity, Beuys the profundity, Broodthaers the inertia, Pistoletto the dimension, LeWitt the constant, Bruce Nauman the variable, Mario Merz the infinity… Bringing us, this very day, to the moment when the letter carried all the way to us, open, delivers us to meaning… Suspended in the world’s space as though thunderstruck, we bare our flanks to the heavens, impetuous in the face of profundity, versatile in the face of inertia, steady in the face of this dimension that casts us into infinity.        

        Henceforth, the work of art clings to us like the violin to the violinist’s shoulder, the crutch to the cripple’s armpit, the suitcase to the traveler’s grip, the infant to his mother’s breast, the sofa to Madame de Recamier’s bottom, wings to the substance of angels, light to the summer sky, desire to the tree of knowledge, the rubber stamp to acts of government, the receiver to the operator’s ear, the voice to the singer’s stomach, nudity to the shudder of love, the universe to the path of the stars, sleep to the hour of rest, the horizon to the wanderer’s step, drunkenness to the essence of wine.

        Animated space clings to us and envelops us –we who are so fragmentary and oblique- it contains us, holds us in, itinerant or sedentary with our thousands of flanks bared and surrendered to the soul, which unfurls its floral coverlet like a maternal sheet over a column of bone and marrow.

        In galleries and parks, exhibitions and urban passageways, within the framework of institutions and in the triviality of the everyday world, Franz West puts together parts of the soul -terrifying and sweet, majestic and fragile, repellent and tender- and puts us back together in his work as in a great patchwork quilt: passstücke, sofas, chairs, movements, dyes, postures, carpets, videos, voices, gestures, perspectives, people, colors and feelings, things and passions like the image in the tapestry of the world that gives us meaning.

        To this very moment and henceforth, the soul is the body’s envelope.

         

He also discusses Franz West’s relationships with his friends and fellow artists who are presented in the exhibition:

Franz West, Herbert Brandl, Peter Kogler, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko and Heimo Zobernig, all Austrian artists, who had met in the beginning of the ‘80s and had since worked closely, shared the artistic attitude changing the reality of Austria's international presence, not because they created a new tendency, but because they collaborated in as a very open and interesting platform, where ongoing dialogue of everyday life in artistic research, would influence a broader meaning of culture.

Contrary to a pedantic and conformist conception of culture they succeded to establish a substantial notion of cultural action through their unconventional attitude and irony towards any form of academicism or solemnness. Their stance attracted a large number of significant artists from around the world, like Mike Kelley, Martin Kippenberger and Mariella Simoni, thus succeeding in transforming the art world, the art market and the pedagogy of the educational institutes of Vienna, and generally in Austria, and turning a parochial and closed society into an international, open and unpredictably lively intellectual and artistic community.

Led by Franz West, they dynamically and imaginatively confronted every inherent tendency towards conformity and rigidity that comes with recognition and power.  Till the end, Franz West systematically inspired his environment to stay young and to continue to be amazed by things around us, question everything and treat everything with naivety and humor, starting first, generously, with the self critical position of the artist himself who denounces publicly his own narcisism. Therefore, artists such as Mike Kelly and Martin Kippenberger among others were by his side and shared the demystification of the mystical role of the artist and the social dimension of the work as a critical tool or as a tool that provokes critical crises and awaken the public as well as the artist mind.

From John Baldessari, Joseph Kosuth, Lawrence Weiner, Jimmy Durham to Mario Merz, Pierpaolo Calzolari, Michelangelo Pistoletto, Yannis Kounellis and Marina Abramovic, as well as many of his peers, such as Jean Marc Bustamante, Juan Munoz, Thomas Schütte, Günther Förg, Reinhard Mucha, Albert Oelen, Richard Deacon and Ernst Caramelle, the group of artists around him were constantly open sharing controversy and debate that struck a blow against any  type of formalism and conformism. Through his work, he completes an artistic and intellectual legacy he passes on to the younger generations, which makes of the Viennese Friend, a permanent living figure among us.

In 2012, Franz West left his chair empty. This chair, which combines its utilitarian role as well as its status as sculpture, is not only a symbol of the artist's work, but secured the artist a membership in the Academy of Arts of Vienna and a presence in his friends' homes, in Documenta 9 and 10, and several museums and foundations around the world.

Curriculum Vitae

Franz West was born in Vienna in 1947 and studied at the Academy of Applied Arts, Vienna. His work is in many public collections. West's works have been exhibited throughout the world for more than 30 years and at a variety of venues, including the Museum of Modern Art in New York, the Whitechapel Gallery in London, the Kunsthalle Wien in Vienna, the Gagosian Galleries round the world, the Los Angeles County Museum of Art, and the Museo Tamayo in Mexico. Recent solo exhibitions include “We’ll Not Carry Coals,” Documenta IX (1992), Kunsthaus Bregenz, Austria (2003); “Recent Sculptures”, Lincoln Center, New York (2004); Vancouver Art Gallery (2005); MAK, Vienna (2008); and “To Build A House You Start with the Roof: Work, 1972-2008”, Baltimore Museum of Art (2008-2009, traveled to Los Angeles County Museum of Art and the Foundation Beyeler in 2009). A major European retrospective “Franz West: Autotheater” opened at Museum Ludwig, Cologne in 2010 and travels to MADRE, Naples and the Universalmuseum, Graz, Austria in 2011. West died in Vienna in 2012.

Herbert Brandl, (1959, Graz, Austria) is an Austrian painter. He studied from 1978 at the University of Applied Arts Vienna (with Herbert Tasquil and Peter Weibel). Since 2004 he is professor at the Art Academy in Dusseldorf. From the mid-eighties, Herbert Brandl participates in major international exhibitions. These include the Biennale de Paris, 1985, Musée d'Art de la Ville de Paris, 1990, the Documenta IX, 1992, and Painting on the Move, Kunsthalle Basel, Museum of Contemporary Art, 2002. In 2007 he was represented at the Venice Biennale in the Austrian Pavilion. Herbert Brandl lives and works in Vienna. He is one of the most important Austrian painters.

Michael “Mike” Kelley (1954, Detroit, Michigan, USA). He studied at the California Institute of the Arts and the University of Michigan. His work involved found objects, textile banners, drawings, assemblage, collage, performance and video. He often worked collaboratively and had produced projects with artists Paul McCarthy, Tony Oursler and John Miller. Writing in The New York Times, in 2012, Holland Cotter described the artist as, "one of the most influential American artists of the past quarter century and a pungent commentator on American class, popular culture and youthful rebellion. Major solo exhibitions include "Catholic Tastes," Whitney Museum of American Art, New York and Los Angeles County Museum of Art (1993); Documenta IX, Kassel (1992), "Mike Kelley," Museu d'art Contemporani, Barcelona (1997); "Framed and Framed, Test Room, Sublevel," MAGASIN, Grenoble (1999); "The Uncanny," Tate Liverpool and Museum Moderne Kunst Stiftung Ludwig, Vienna (2004); "Profondeurs Vertes," Musée du Louvre (2006); and "Educational Complex Onwards: 1995-2008," WIELS Centre d'Art Contemporain (2008). He died in Los Angeles in 2012.

Martin Kippenberger (1953, Dortmund, Germany – 1997, Vienna, Austria) was a German artist known for his extremely prolific output in a wide range of styles and media as well as his provocative, jocular and hard-drinking public persona. Kippenberger was "widely regarded as one of the most talented German artists of his generation” according to Roberta Smith of the New York Times. He was at the center of a generation of German enfants terribles including Albert Oehlen, Markus Oehlen, Werner Büttner, Georg Herold, Dieter Göls, and Günther Förg. He has exhibited his work in Documenta IX (1992) and X (1997), Kassel, Kunsthalle Bassel (1998), Reinaissance Society, Chicago (2000), Zwirner & Wirth, New York (2002), Centre Georges Pompidou, Paris (2002) etc.

Peter Kogler (1959, Innsbruck, Austria) lives and works in Vienna.

Mariella Simoni (1948, Desenzano del Garda, Italy) studied philosophy and art at the University of Parma. After winning a scholarship from art critic Giulio Carlo Argan, she travelled to London, and was profoundly influenced by the work of Mark Rothko. Moving to Milan, Simoni studies psychoanalysis, psychology, and philosophy. She studied the Freudian and, subsequently, Lacanian traditions. In 1975, Simoni met Mario and Marisa Merz, Luciano Fabro, Pierpaolo Calzolari, Jannis Kounellis, and other artists. She had her first exhibition at this time. In 1977, Simoni returns to Paris, and follows the lessons of Lacan. She will show regularly shows with the Bernier Gallery in Athens in 1979 and later this year she moves to New York. Her first one-person exhibitions are in Milan, Brescia, Vienna and Athens. In Vienna, she shows with Peter Pakesch and comes into contact with artists such as Otto Zitko, Franz West, and Herbert Brandl she will be relate closelly and collaborate for long. She then moves, from Paris where she lives and works afterwords, to Ghent, Belgium, at the end of the 1980s, at the suggestion of Jan Hoet. An interlude in San Casciano dei Bagni, and New York, and then Simoni moves back to Northern Italy. She currently lives and works in the area of the Garda Lake once more.

Octavian Trauttmansdorff (1965, Vienna, Austria) lives in Vienna and works with photography, video, performance and installation. He studied in School of Applied Arts in Vienna with Ernst Caramelle and Ferdinand Schmatz. He has exhibited his work since 1993 in Venice Biennale, Ambrosi Museum, Vienna, Documenta IX, Kassel, Centre d'Art Contemporain, Fribourg, Berlin Biennale, Kunsthalle Bremen etc. Investigates of the conditions of production and reception of art, as well as the mechanisms of social behavior; subversive integration of institutional critique, media-oriented installation art of the 90s and current gesellschafspolitischer situations in his projects. He will be a very close collaborator of Franz West.

Otto Zitko (1959, Linz, Austria) lives in Vienna and he is one of the most influential Austrian artists of today. Between 1977 and 1982 Zitko studied at the Academy of Applied Arts in Vienna under Herbert Tasquil and Peter Weibel. Coming from the tradition of painting in canvas, he has been since the 1980s, with the space-giving possibilities of free-guided drawing he understands from the standpoint of the painting. Particular emphasis gets thereby the fluid continuous line as reality-defining moment. The result is unexpectedly made ​​dynamic spaces in a never-ending presence. Major exhibitions include “Me, Myself and I” with Louise Bourgeois, Berlin (2010), Museum of Contemporary Art Kiasma, Helsinki (2005), Austrian Cultural Forum in Prague (2004), Documenta IX, Kassel (1992), Museum for Contemporary Art, Berlin (2009) etc. In 1996 wins the Monsignor Otto Mauer Prize. He has also won in 2004 the Prize of the City of Vienna for the visual arts.

Heimo Zobernig (1958, Mauthen) lives in Vienna. He studied at Academy of Fine Arts (1977-1980) and in College of Applied Arts (1980-1983) in Vienna. He was visiting Professor at College of fine Arts in Hamburg (1994-1995) and professor of Sculpture at College of Fine Arts, Städelschule, Frankfurt (1999-2000). Since 2000 is a professor of sculpture at the Academy of Fine Arts in Vienna. He has shown his work over the decades extensivellly in mamy major exhibitions and museums, such as Documenta IX (1992) and X (1997), Kassel. Heimo Zobernig’s artistic output is a painstaking interpretation of the spaces in between: between things; between the letters of the alphabet; between colours; and between specific objects and space. His art clearly shows how it works and what makes it art. He has little interesting in materials; he merely copies forms and convincingly uses the simplest substances to the greatest effect.