ΣΤΑΣΗ
Μπορεί μια Μπιενάλε να γίνει σημείο στάσης και αφετηρία αναστοχασμού για τα καίρια ζητήματα των σύγχρονων κοινωνιών, οι οποίες αναπτύσσονται σε συνθήκες επιτάχυνσης και κλιμακούμενης ανισότητας; Να εξετάσει από κριτική απόσταση τη στάση του ανθρώπου απέναντι στον κόσμο και τον πλανήτη; Μπορεί να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στον θεατή και τη σύγχρονη τέχνη; Μπορεί να υπερβεί την επιμελητική και θεσμική αυταρέσκεια και να αγγίξει την ουσία της πολιτικής και της καθημερινότητας, να ξαναδεί την καλλιτεχνική πράξη ως συνθήκη εργασίας μέσα ή έξω από θεσμούς και κανόνες; Τα ερωτήματα είναι ίσως αρκετά αλλά δεν περισσεύει κανένα.
Η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης επιχειρεί να γίνει ένα πεδίο επαναπροσδιορισμού αξιών και προτεραιοτήτων που είναι πιθανότερο να προκύψει, όταν δει κανείς τα πράγματα από μια κάποια απόσταση. Αυτή η κριτική αποστασιοποίηση στόχος είναι να δώσει μορφή σε στάσεις, να ενεργοποιήσει το βλέμμα και να οδηγήσει στην πράξη. Όχημα γι’ αυτό είναι η ιστορία. Η έννοια του σύγχρονου στην τέχνη, όπως τη διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό πλέον οι Μπιενάλε, συσχετίζεται πολλές φορές με αυτή του επείγοντος. Αν, όμως, η αίσθηση του επείγοντος συνιστά κινητήριο δύναμη, η ιστορία μπορεί να προσδιορίσει τις διαδρομές ώστε να μην καταλήξουν αδιέξοδες.
Η 7η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης προτείνει λοιπόν μια ιστορική επισκόπηση του εαυτού, του κόσμου και της ζωής μέσα από καλλιτεχνικές θέσεις και έργα. Με ερωτηματικά ή ενθουσιασμό, με αντιστάσεις ή ανατροπές, με ποιητικότητα ή ρεαλισμό, με φαντασία ή κριτική θεώρηση της πραγματικότητας, με ερευνητικότητα ή επινοητικότητα, οι καλλιτέχνες αναζητούν εναλλακτικά σημεία θέασης του παρελθόντος, του παρόντος και μελλοντικού κόσμου, και με κάποιον τρόπο τον ανασυνθέτουν.
Η πρόταση της Μπιενάλε Θεσσαλονίκης για Στάση αφορά την παύση για αναστοχασμό, τη σιωπή με στόχο όχι τον εφησυχασμό και την απομόνωση αλλά τη θέση, την εμπλοκή, τη φωνή που θα ενωθεί με άλλες φωνές, για τη χάραξη διαδρομών που απαιτούν κόπο, σκέψη και συνέπεια. Για να γίνει η Στάση προϋπόθεση για θέση, το σύγχρονο είναι απαραίτητο να τοποθετηθεί στο πεδίο των ερωτημάτων της ιστορίας και του διαλόγου, των συγκρούσεων, της ιδεολογικής διαμάχης. Η ιστορική ανάγνωση της σύγχρονης τέχνης, επομένως, δεν συνιστά τέλος αλλά μάλλον αρχή μιας γνωστικής διαδικασίας που δίνει τη δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικοποίησής της.Η επιμελητική ομάδα της φετινής διοργάνωσης, προκρίνοντας ως αναγκαία και ζωτική την απόπειρα κριτικής του πολυετούς θεσμού και της ευρύτερης πολιτικής του, επιχειρεί μια στροφή: στα έργα, τους καλλιτέχνες, τις δράσεις και τις αφηγήσεις, που δεν εκφέρουν μόνο δημιουργικό λόγο, αλλά κυρίως ορίζουν μια στάση απέναντι στη ζωή και τον κόσμο. Ακόμη κι αν η επιλογή μοιάζει καταρχάς εσωστρεφής, στην πραγματικότητα ανοίγεται πιο αποφασιστικά προς τους καλλιτέχνες και το κοινό, εγκαινιάζοντας έναν διάλογο μαζί τους και διερευνώντας στάσεις και θέσεις, τρόπους και πρακτικές, αρχεία και ντοκουμέντα, πολύτροπα κανάλια επικοινωνίας.
Καλλιτέχνες κεντρικής έκθεσης
Αljoscha, Jonathas de Andrade, Art Workers’ Coalition, Helene Black, Βαγγέλης Βλάχος, micha cárdenas, Θάλεια Γκατζούλη, Tacita Dean, Thomas Demand, Γιώργος Δεπόλλας, Διοχάντη, Δημήτρης Ζουρούδης, Harun Farocki, Joan Fontcuberta, Jakob Gautel & Ιάσων Καραΐνδρος, Julian Germain, Johan Grimonprez, Minna Henriksson, Valentin Hertweck – Irene Paetzug, Hypercomf, Αθηνά Ιωάννου, Kalos&Klio, Άρης Κατσιλάκης, Gustav Klutsis, Νικόλας Κοζάκης & Raoul Vaneigem, Γιάννης Κουνέλλης, Μαρία Λοϊζίδου, Ζώης Λουμάκης, Christien Meindertsma, Πέτρος Μώρης, Πάολα Παλαβίδη, Απόστολος Παλαβράκης, Γιάννης Παντελίδης, Claudio Pérez, Βαγγέλης Πλοιαρίδης, Βασίλης Σαλπιστής, Κύριλλος Σαρρής, Jonas Staal, Stelarc, SUPERFLEX, Α. Τάσσος, Τάνια Τσιρίδου, Γιάννης Φαϊτάκης, Παντελής Χανδρής, Μαρία Χουλάκη
Καλλιτέχνες στο MOMus – Μουσείο Άλεξ Μυλωνά
Julian Germain – Patricia Azevedo – Murilo Godoy, Αθηνά Ιωάννου, Άρης Κατσιλάκης, Kalos & Klio, Μαρία Λοϊζίδου, Stelarc
STASIS / TAKING A STANCE
The curatorial team of this year's Biennale, having recognized the necessity for a critical reconsideration of this longstanding institution and its politics, attempts a turn: towards the artworks, the artists, the actions and the narratives that do not just aim to be creative, but also to define a position towards life and the world. Even though this approach might seem to be rather introvert at first glance, it actually opens up more decisively towards the artists and the public, inaugurating a dialogue by exploring stances and positions, manners and practices, archives and documents, multiple channels of communication.
Would it be possible for a biennale to become both a point of stasis, and the starting point for reflection on the crucial issues that contemporary societies are facing in the current conditions of acceleration and increasing inequality? To examine, from a critical distance, people's standpoint towards the world and the planet? To bridge the gap between the viewer and contemporary art and to overcome curatorial and institutional complacency in order to get to the core of politics and daily life, also by reconsidering artistic practice as a condition of labor both within and outside institutions and norms? Arguably these questions are too many, but none of them is superfluous.
The 7th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art aspires to act as a field for the redefinition of values and priorities, a process which is more likely to happen when things are seen from a critical distance. This detachment aims to shape our positions, stimulate our vision and make us act. The vehicle in this effort is history. The concept of the contemporary in art – which is largely defined by the biennales– is often correlated to that of urgency. But if this sense of urgency could be perceived as a driving force, history could identify the paths that by-pass dead-ends.
Thessaloniki Biennale 7 suggests, thus, a historical overview of the self, the world, and life, through artistic standpoints and creations. In skepticism or enthusiasm, in resistance or subversion, in poetic spirit or realism, in imagination or critical examination of reality, in exploration or inventiveness, the contributing artists are seeking alternative viewpoints of the past, present and future world, thereby finding ways to reconstruct it. The Thessaloniki Biennale's proposal to take a stance involves pausing for reflection, detachment, silence, not for the sake of complacency and isolation, but in order to pick a standpoint, get actively involved and join voices in order to chart courses that require effort, thought and consistency. For this concept to become a condition for taking a stance, the contemporary must be placed into the field of the questions of history and discourse, into the arena of conflict and ideological struggle. Thus, the historical reading of contemporary art does not signify the end, but rather the beginning of a cognitive process that allows the possibility of becoming essentially political.
Artists of the main exhibition
Αljoscha, Jonathas de Andrade, Art Workers’ Coalition, Helene Black, micha cárdenas, Pantelis Chandris, Maria Choulaki, Tacita Dean, Thomas Demand, Yiorgos Depollas, Diohandi, Ioannis Faitakis, Harun Farocki, Joan Fontcuberta, Thalia Gatzouli, Jakob Gautel & Jason Karaϊndros, Julian Germain - Ashington District Star editorial team, Julian Germain - Patricia Azevedo - Murilo Godoy - street dwellers of Belo Horizonte, Johan Grimonprez, Minna Henriksson, Hypercomf, Athina Ioannou, Kalos&Klio, Aris Katsilakis, Gustav Klutsis, Jannis Kounellis, Nicolas Kozakis & Raoul Vaneigem, Maria Loizidou, Zois Loumakis, Christien Meindertsma, Petros Moris, Paola Palavidi, Apostolos Palavrakis, Yiannis Pantelidis, Irene Pȁtzug - Valentin Hertweck, Claudio Pérez, Vangelis Pliarides, Vassilis Salpistis, Kyrillos Sarris, Jonas Staal, Stelarc, SUPERFLEX, A. Tassos, Tania Tsiridou, Vangelis Vlahos, Dimitris Zouroudis
Artists of the exhibition at MOMus – Museum Alex Mylona
Julian Germain – Patricia Azevedo – Murilo Godoy, Athina Ioannou, Aris katsilakis, Kalos & Klio, Maria Loizidou, Stelarc
https://thessalonikibiennale.gr/#
Μπορεί μια Μπιενάλε να γίνει σημείο στάσης και αφετηρία αναστοχασμού για τα καίρια ζητήματα των σύγχρονων κοινωνιών, οι οποίες αναπτύσσονται σε συνθήκες επιτάχυνσης και κλιμακούμενης ανισότητας; Να εξετάσει από κριτική απόσταση τη στάση του ανθρώπου απέναντι στον κόσμο και τον πλανήτη; Μπορεί να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στον θεατή και τη σύγχρονη τέχνη; Μπορεί να υπερβεί την επιμελητική και θεσμική αυταρέσκεια και να αγγίξει την ουσία της πολιτικής και της καθημερινότητας, να ξαναδεί την καλλιτεχνική πράξη ως συνθήκη εργασίας μέσα ή έξω από θεσμούς και κανόνες; Τα ερωτήματα είναι ίσως αρκετά αλλά δεν περισσεύει κανένα.
Η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης επιχειρεί να γίνει ένα πεδίο επαναπροσδιορισμού αξιών και προτεραιοτήτων που είναι πιθανότερο να προκύψει, όταν δει κανείς τα πράγματα από μια κάποια απόσταση. Αυτή η κριτική αποστασιοποίηση στόχος είναι να δώσει μορφή σε στάσεις, να ενεργοποιήσει το βλέμμα και να οδηγήσει στην πράξη. Όχημα γι’ αυτό είναι η ιστορία. Η έννοια του σύγχρονου στην τέχνη, όπως τη διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό πλέον οι Μπιενάλε, συσχετίζεται πολλές φορές με αυτή του επείγοντος. Αν, όμως, η αίσθηση του επείγοντος συνιστά κινητήριο δύναμη, η ιστορία μπορεί να προσδιορίσει τις διαδρομές ώστε να μην καταλήξουν αδιέξοδες.
Η 7η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης προτείνει λοιπόν μια ιστορική επισκόπηση του εαυτού, του κόσμου και της ζωής μέσα από καλλιτεχνικές θέσεις και έργα. Με ερωτηματικά ή ενθουσιασμό, με αντιστάσεις ή ανατροπές, με ποιητικότητα ή ρεαλισμό, με φαντασία ή κριτική θεώρηση της πραγματικότητας, με ερευνητικότητα ή επινοητικότητα, οι καλλιτέχνες αναζητούν εναλλακτικά σημεία θέασης του παρελθόντος, του παρόντος και μελλοντικού κόσμου, και με κάποιον τρόπο τον ανασυνθέτουν.
Η πρόταση της Μπιενάλε Θεσσαλονίκης για Στάση αφορά την παύση για αναστοχασμό, τη σιωπή με στόχο όχι τον εφησυχασμό και την απομόνωση αλλά τη θέση, την εμπλοκή, τη φωνή που θα ενωθεί με άλλες φωνές, για τη χάραξη διαδρομών που απαιτούν κόπο, σκέψη και συνέπεια. Για να γίνει η Στάση προϋπόθεση για θέση, το σύγχρονο είναι απαραίτητο να τοποθετηθεί στο πεδίο των ερωτημάτων της ιστορίας και του διαλόγου, των συγκρούσεων, της ιδεολογικής διαμάχης. Η ιστορική ανάγνωση της σύγχρονης τέχνης, επομένως, δεν συνιστά τέλος αλλά μάλλον αρχή μιας γνωστικής διαδικασίας που δίνει τη δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικοποίησής της.Η επιμελητική ομάδα της φετινής διοργάνωσης, προκρίνοντας ως αναγκαία και ζωτική την απόπειρα κριτικής του πολυετούς θεσμού και της ευρύτερης πολιτικής του, επιχειρεί μια στροφή: στα έργα, τους καλλιτέχνες, τις δράσεις και τις αφηγήσεις, που δεν εκφέρουν μόνο δημιουργικό λόγο, αλλά κυρίως ορίζουν μια στάση απέναντι στη ζωή και τον κόσμο. Ακόμη κι αν η επιλογή μοιάζει καταρχάς εσωστρεφής, στην πραγματικότητα ανοίγεται πιο αποφασιστικά προς τους καλλιτέχνες και το κοινό, εγκαινιάζοντας έναν διάλογο μαζί τους και διερευνώντας στάσεις και θέσεις, τρόπους και πρακτικές, αρχεία και ντοκουμέντα, πολύτροπα κανάλια επικοινωνίας.
Καλλιτέχνες κεντρικής έκθεσης
Αljoscha, Jonathas de Andrade, Art Workers’ Coalition, Helene Black, Βαγγέλης Βλάχος, micha cárdenas, Θάλεια Γκατζούλη, Tacita Dean, Thomas Demand, Γιώργος Δεπόλλας, Διοχάντη, Δημήτρης Ζουρούδης, Harun Farocki, Joan Fontcuberta, Jakob Gautel & Ιάσων Καραΐνδρος, Julian Germain, Johan Grimonprez, Minna Henriksson, Valentin Hertweck – Irene Paetzug, Hypercomf, Αθηνά Ιωάννου, Kalos&Klio, Άρης Κατσιλάκης, Gustav Klutsis, Νικόλας Κοζάκης & Raoul Vaneigem, Γιάννης Κουνέλλης, Μαρία Λοϊζίδου, Ζώης Λουμάκης, Christien Meindertsma, Πέτρος Μώρης, Πάολα Παλαβίδη, Απόστολος Παλαβράκης, Γιάννης Παντελίδης, Claudio Pérez, Βαγγέλης Πλοιαρίδης, Βασίλης Σαλπιστής, Κύριλλος Σαρρής, Jonas Staal, Stelarc, SUPERFLEX, Α. Τάσσος, Τάνια Τσιρίδου, Γιάννης Φαϊτάκης, Παντελής Χανδρής, Μαρία Χουλάκη
Καλλιτέχνες στο MOMus – Μουσείο Άλεξ Μυλωνά
Julian Germain – Patricia Azevedo – Murilo Godoy, Αθηνά Ιωάννου, Άρης Κατσιλάκης, Kalos & Klio, Μαρία Λοϊζίδου, Stelarc
STASIS / TAKING A STANCE
The curatorial team of this year's Biennale, having recognized the necessity for a critical reconsideration of this longstanding institution and its politics, attempts a turn: towards the artworks, the artists, the actions and the narratives that do not just aim to be creative, but also to define a position towards life and the world. Even though this approach might seem to be rather introvert at first glance, it actually opens up more decisively towards the artists and the public, inaugurating a dialogue by exploring stances and positions, manners and practices, archives and documents, multiple channels of communication.
Would it be possible for a biennale to become both a point of stasis, and the starting point for reflection on the crucial issues that contemporary societies are facing in the current conditions of acceleration and increasing inequality? To examine, from a critical distance, people's standpoint towards the world and the planet? To bridge the gap between the viewer and contemporary art and to overcome curatorial and institutional complacency in order to get to the core of politics and daily life, also by reconsidering artistic practice as a condition of labor both within and outside institutions and norms? Arguably these questions are too many, but none of them is superfluous.
The 7th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art aspires to act as a field for the redefinition of values and priorities, a process which is more likely to happen when things are seen from a critical distance. This detachment aims to shape our positions, stimulate our vision and make us act. The vehicle in this effort is history. The concept of the contemporary in art – which is largely defined by the biennales– is often correlated to that of urgency. But if this sense of urgency could be perceived as a driving force, history could identify the paths that by-pass dead-ends.
Thessaloniki Biennale 7 suggests, thus, a historical overview of the self, the world, and life, through artistic standpoints and creations. In skepticism or enthusiasm, in resistance or subversion, in poetic spirit or realism, in imagination or critical examination of reality, in exploration or inventiveness, the contributing artists are seeking alternative viewpoints of the past, present and future world, thereby finding ways to reconstruct it. The Thessaloniki Biennale's proposal to take a stance involves pausing for reflection, detachment, silence, not for the sake of complacency and isolation, but in order to pick a standpoint, get actively involved and join voices in order to chart courses that require effort, thought and consistency. For this concept to become a condition for taking a stance, the contemporary must be placed into the field of the questions of history and discourse, into the arena of conflict and ideological struggle. Thus, the historical reading of contemporary art does not signify the end, but rather the beginning of a cognitive process that allows the possibility of becoming essentially political.
Artists of the main exhibition
Αljoscha, Jonathas de Andrade, Art Workers’ Coalition, Helene Black, micha cárdenas, Pantelis Chandris, Maria Choulaki, Tacita Dean, Thomas Demand, Yiorgos Depollas, Diohandi, Ioannis Faitakis, Harun Farocki, Joan Fontcuberta, Thalia Gatzouli, Jakob Gautel & Jason Karaϊndros, Julian Germain - Ashington District Star editorial team, Julian Germain - Patricia Azevedo - Murilo Godoy - street dwellers of Belo Horizonte, Johan Grimonprez, Minna Henriksson, Hypercomf, Athina Ioannou, Kalos&Klio, Aris Katsilakis, Gustav Klutsis, Jannis Kounellis, Nicolas Kozakis & Raoul Vaneigem, Maria Loizidou, Zois Loumakis, Christien Meindertsma, Petros Moris, Paola Palavidi, Apostolos Palavrakis, Yiannis Pantelidis, Irene Pȁtzug - Valentin Hertweck, Claudio Pérez, Vangelis Pliarides, Vassilis Salpistis, Kyrillos Sarris, Jonas Staal, Stelarc, SUPERFLEX, A. Tassos, Tania Tsiridou, Vangelis Vlahos, Dimitris Zouroudis
Artists of the exhibition at MOMus – Museum Alex Mylona
Julian Germain – Patricia Azevedo – Murilo Godoy, Athina Ioannou, Aris katsilakis, Kalos & Klio, Maria Loizidou, Stelarc
https://thessalonikibiennale.gr/#
